Ulica Wólczańska wpisana jest w historię Łodzi. Kiedyś była to ulica fabryk, pałaców, willi i kamienic. Jej początki sięgają roku 1825, kiedy to wydzielono tę ulicę na terenie wsi Wólka. W okresie rozwoju miasta łódzcy fabrykanci Kindermann, Lange, Richter, Huffer oraz bracia Schweikert wznieśli przy niej swoje rezydencje. W okresie II wojny światowej ulica straciła wiele budynków, w tym w listopadzie 1939 roku piękną synagogę znajdującą się wówczas pod numerem 6 (a więc na działce obok inwestycji Wólczańska 4). Synagogę tę nazywano potocznie synagogą „Litwiaków” – Żydów przybywających w latach 1891-1892 i 1905-1907 do Królestwa Polskiego z rosyjskiej strefy osiedlenia, głównie z zachodnich guberni – obecnych terenów Litwy i północnej Białorusi. Dzisiaj teren po synagodze zajmuje parking i budynek prywatnej szkoły.
Budowę sześciokondygnacyjnej kamienicy przy ulicy Wólczańskiej 4 rozpoczęto w roku 1913, a rok później oddano ją do użytku. Kamienica została zbudowana na planie zbliżonym do prostokąta i składa się z budynku frontowego, dwóch oficyn bocznych oraz zamykającej oficyny poprzecznej.
Od strony ulicy Wólczańskiej wejście zdobi zabytkowa, dwuskrzydłowa, ażurowa brama z nadświetlem o radialnym układzie szprosów oraz okulusem wykonanym nad drzwiami wejściowymi do klatki schodowej. Przed główną bramą warto również zwrócić uwagę na odbijaki w kształcie krasnali. Po bokach budynku zaprojektowano dwa bliźniacze ryzality z balkonami zwieńczonymi szczytami w formie łuków. W kamienicy zachowały się ozdobne kafle podłogowe z ornamentem roślinnym, ażurowe balustrady schodów z dekoracją roślinną, a na spocznikach międzypiętrowych z wzorem geometrycznym.
Reprezentacyjna elewacja frontowa od ulicy Wólczańskiej charakteryzuje się wczesnomodernistyczną architekturą z wyszukanymi i subtelnymi, powściągliwie zakomponowanymi na fasadzie dekoracjami nawiązującymi do baroku i secesji. Fasada kamienicy posadowiona jest na wysokim cokole ze stylowym boniowaniem w poziomie parteru. Wyższą partię elewacji opracowano akcentując podziały wertykalne. W strefie centralnej fasady, pomiędzy skrajnymi ryzalitami, osie okienne zostały rozdzielone trójkondygnacyjnymi pilastrami, których trzony oblicowano białymi płytkami ceramicznymi. Bazy pilastrów spoczywają na ujętym gzymsami szerokim fryzie płycinowym oddzielającym kondygnację parteru od pierwszego piętra. Fryz wypełniają prostokątne płyciny podokienne z dekoracją sztukatorską o powtarzalnym motywie roślinnym.
Między kondygnacjami pierwszego i drugiego piętra znajduje się wąski fryz meandrowy, którego linię przerwano pilastrami międzyokiennymi. Nad fryzem umieszczono wypukłe płyciny podokienne ozdobione centralnie usytuowanymi kwadratowymi guzami o krawędziach obwiedzionych astragalem. Pod oknami trzeciego piętra znajdują się kwadratowe płyciny o gładkich polach. Kondygnacja poddasza w centralnej strefie elewacji została wydzielona u dołu gzymsem kordonowym, zaś u góry schodkowym gzymsem wieńczącym, obiegającym również szczyty ryzalitów. Okienka poddasza obwiedziono opaskami.
Elewacje oficyn mają taką samą dekorację jak elewacja tylna budynku frontowego. Mają one profilowane opaski okien parteru, prostokątne płyciny międzyokienne, w tym częściowo o licu wypełnionym tynkiem nakrapianym oraz gzymsy kordonowe i gzyms wieńczący.